Author: Future Manager Research Center Πώς επιδρά το φύλο στην επιλογή αυτού του είδους εργασίας; Αδιαμφισβήτητα, πρόκληση για τους εργαζόμενους, αποτελεί η εξισορρόπηση των απαιτήσεων της καθημερινότητα τους,  αναφορικά με το φόρτο εργασίας και τις υποχρεώσεις της οικογενειακής τους ζωής. Στην Ελλάδα του 2020, όπου η οικονομική κρίση έχει αφήσει το αποτύπωμα της και ο κορονοϊός δημιουργεί νέες εργασιακές πραγματικότητες, η ισορροπία αυτή φαντάζει δύσκολο επίτευγμα. Στις υπάρχουσες συνθήκες, η θέση της γυναίκας στον εργασιακό τομέα, παραμένει δυσμενής σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους της. Παρόλο που το συγκεκριμένο ζήτημα, έχει απασχολήσει οργανισμούς , φορείς και εταιρείες για μεγάλο χρονικό διάστημα, μόλις το 2017, παρουσιάστηκε από την ΕΕ ο ευρωπαϊκός πυλώνας κοινωνικών δικαιωμάτων. Ένας από τους σκοπούς των μέτρων που προτάθηκαν, περιλαμβάνει μια «πρωτοβουλία για τη στήριξη της ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής για γονείς και για άτομα που παρέχουν φροντίδα» (Eurofound, 2020). Η πρωτοβουλία αυτή  μόνο τυχαία δεν είναι καθώς αποσκοπεί στην αντιμετώπιση της υποεκπροσώπησης των γυναικών στην αγορά εργασίας, καθώς μέχρι και σήμερα θεωρείται ο βασικός φροντιστής σε μια οικογένεια (πχ η άδεια πατρότητας στη χώρα μας είναι μόνο 2 ημερών, ενώ από το νέο έτος θα εναρμονιστεί με τις 14 ημέρες που προβλέπει ο κανονισμός της ΕΕ). Η γυναίκα ωθείται στη μερική απασχόληση, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις, αποτελεί τη μόνη βιώσιμη εργασιακά λύση γι αυτήν και έτσι της δίνονται περισσότερες πιθανότητες να εξισορροπήσει τους πολλαπλούς ρόλους που έχει επωμιστεί.  Εκτός αυτών,  οι λόγοι που φαίνονται να ωθούν προς αυτήν την κατεύθυνση, βασίζονται σε μεγάλο ποσοστό στην αντίληψη που έχουν οι εργοδότες ως προς το τι μπορεί να σημαίνει γι αυτούς «εργαζόμενη μητέρα». Θα υπάρχουν αρκετές απουσίες; Θα αρρωσταίνουν συχνά τα παιδιά; Αυτή η αντίληψη, οδηγεί είτε στον αποκλεισμό των γυναικών από εργασιακές θέσεις ισχύος, είτε στην πρόταση να εργαστούν με μειωμένο ωράριο (πολύ πιο έντονο σε γυναίκες-μητέρες). Αποτέλεσμα αυτού, είναι οι περιορισμένες ευκαιρίες ανέλιξης, το χαμηλότερο εισόδημα, ο αποκλεισμός από προγράμματα εκπαίδευσης των εταιρειών, που εν τέλει οδηγούν ορισμένες φορές και σε χαμηλότερη αυτοπεποίθηση, παρά την φαινομενική ισορροπία που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στον εργασιακό και οικογενειακό ρόλο. Η εργασιακή πραγματικότητα που αφορά στις γυναίκες και δη στις μητέρες -όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και του συνόλου της ΕΕ- έχει ακόμα πολύ δρόμο για να βελτιωθεί. Σίγουρα, γίνονται βήματα προς βελτίωση και από επίσημους φορείς, αλλά και από εταιρείες που παίρνουν σχετικές πρωτοβουλίες, αλλά ακόμα ο δρόμος είναι μακρύς. Όσο οι γυναίκες ωθούνται, σε εργασιακές λύσεις που δεν τις καλύπτουν ούτε πνευματικά αλλά ούτε οικονομικά, λόγω του φύλου τους, τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε επιτύχει στο στόχο. Η τόσο σημαντική ισορροπία ανάμεσα σε εργασιακή και επαγγελματική ζωή, θα επιτευχθεί μόνο, όταν οι εμπλεκόμενοι θα αποφασίζουν μεταξύ πραγματικών επιλογών και όχι όταν εξαναγκάζονται από μία διαστρεβλωμένη πραγματικότητα.